(Het journaal - 18/04/2023)

Het is 13:00, een goede middag en welkom bij VRT-nieuws; “twee achtjarige kinderen overleven als enige mensensmokkel.” We gaan straks live over naar onze journaliste in Athene een stad in Griekenland, laten we eerst kijken naar het verslag van Leen Van Poorten onze journaliste ter plaatse.

… “Dit zijn Youssef en Sara, een Syrische tweeling die geboren zijn in Aleppo, ze zijn richting Athene gevlucht en zijn de enige twee van de zestig mensen die de boottocht van Lesbos naar Athene overleefd hebben.” “Hallo Youssef en Sara hoe hebben jullie deze boottocht als enige overleefd?” …

(Gebeurtenis – 14/04/2023)

“Hallo ik ben Youssef, vandaag vertrek ik en mijn zus Sara van onze geboorteplaats ‘Aleppo’ naar Dikili een stadje in Turkije waar we zullen worden overgebracht naar het eiland Lesbos met een boot. Je vraagt je waarschijnlijk wel af hoe dat wij ‘twee kinderen van 8’ zonder ouders zomaar weggaan, wel het zit zo, ik leefde met mijn familie aan de rand van de grote stad Aleppo in Syrië. Zoals jullie vast wel weten is er oorlog in Syrië, het leven daar is heel slecht, mensen hebben er geen toekomst. Dat is de reden waarom onze familie ervoor heeft gekozen om mijn zus en ik via een mensensmokkelaar naar een plaats te brengen in Turkije om vanuit daar in Europa te geraken. Ik hoorde van een gesprek tussen mijn nonkel en mijn mama dat het zo’n zevenduizend euro heeft gekost per persoon om ons mee te kunnen krijgen. Het geld dat ze moesten betalen komt dus van heel onze familie en we zijn met veel, wees daar maar zeker van, ze hadden er dus ook al jaren voor gespaard. Binnen 5 minuten staat mijn nonkel met zijn klein rood autootje voor onze blauwe deur om ons weg te brengen naar een klein afgelegen pleintje. Het afscheid van de familie is net voorbij het was heel emotioneel. Mijn mama stopte nog een papiertje in mijn rugzakje met haar telefoonnummer. Ik ben zelf nog jong en snap niet echt goed wat er allemaal gebeurt. Ik en mijn zus stappen in de auto van mijn nonkel, onze nonkel is ook degene die ons zal afzetten op het akelig pleintje. Mijn zus en ik wisten al waar het pleintje was, we waren er eerder deze week al eens gaan kijken met mijn mama en met mijn nonkel. Tijdens de autorit was het muisstil enkel de radio stond nog aan op de achtergrond. Toen we arriveerden op het pleintje stond er een grote camionette waar nog veel andere mensen in zaten die op ons aan het wachten waren. Mijn nonkel sprak tegen een vreemde man die ik nog nooit eerder had gezien. Hij gaf het geld af aan de vreemde man, en uit hun gesprek kon ik afleiden dat de man die ons ging vervoeren Iman heette. We namen afscheid van mijn nonkel en stapte in de camionette. De autorit van Aleppo naar Dikili verliep moeizaam het duurde een volledige dag, het enige wat we kregen was water en brood. Het was ook verschrikkelijk koud gelukkig konden Sara en ik voldoende slapen waardoor we niet het gevoel hadden dat we zo lang onderweg waren.